Ik leef sinds september in verhoogde staat van awareness, soms na paniekerig, want ik mag geen covid doen. Ik deel mn kids met hun mama en zij is risico patiente. Een meest schrijnend moment was toen ik deze zomer besliste om niet naar de koffietafel te gaan van de mama van een vriend omdat ik het niet wou riskeren. Die mama lag me na aan het hart, als buurvrouw en rode draad door een deel van mn 20er jaren. Maar ik zag me enkele maanden later de kids mama begraven omdat ik me niet even kon inhouden. Dus heb ik toen beslist om voorzichtig te zijn en niet makkelijkweg toch mijn persoonlijk moment van afscheid te gaan beleven. Maar omwille van een onzichtbare ziekte die niemand in mijn directe kring tot dan trof, terug naar huis te gaan. Ik ben toen half kwaad op mezelf een longboard gaan kopen omdat het niet goed met me ging en ik beweging nodig had. In retrospect is er die keer niemand ziek van geworden, van dat afscheid.
Fast forward naar 2 weken geleden. Ik heb een selectie persoonlijke covid scares achter de rug die uiteindelijk allemaal allergie bleken; en ik ben voor zover ik weet covid vrij.
Op 23e Oktober ben ik druk bezig om mn huis te herorganiseren en die ene kast zie ik me toch niet alleen verslepen. En die kapotte zetel wil ik toch graag een second opinion. Dus ik bel den nonkel om even te komen helpen. Hij stormt vol energie het huis binnen, zonder masker en ergens in de living waar de kast staat daagt me dat er iets schort. Dat dat geen masker dragen misschien toch niet zo goed is. We bespreken de situatie even, ik zet alle ramen open en hij doet zn masker weer aan. Ik voelde me wel een beetje een idioot. Maskers en ramen en troep. Een kamer uitwaaien omdat er iemand even zonder masker was. Wat een idiotie, die covid paranoia, Anderzijds heb ik de indruk dat hij wel heel wat mensen nog ziet.. zucht, ik voel me wat idioot. Maar veilig spelen is goed!
We bespreken de zetel en we verzetten de kast. Hij heeft zin om de zetel te helpen repareren en belooft dat hij later die week binnen springt om dat snel even te doen. Ik ben happy en ga on my merry way.
Fast Forward naar vandaag. Hij belt me omdat hij die zetel niet komen repareren is. En dat ik me misschien afgevraagd heb waarom niet? Hij belt eigenlijk om te zeggen dat zijn quarantaine over is en dat hij die zaterdag covid positief getest is. Dat hij sindsdien absoluut zonder energie in bed ligt. Ik word stil en zie mn ongemak bevestigd. Ik merk op .. “Das de dag nadat ge hier waart he..?” Hij wordt stil .. telt wat … En zegt dan “Oeps, ik ben je vergeten opgeven bij de contact tracing.”
Ik bel de dokter, hij kan me vanavond nog zien. Ik bel de kids mama en bevestig dat we elkaar wel zagen maar buiten en niet te dichtbij geweest zijn. Ik begin aan mn eigen contact tracing oefening. En ik zorg voor mn kids, want die zijn hier al een week en gaan overmorgen, woensdag, terug. De cascade is aanzienlijk.
- Vrijdag 23. Onschuldig even een kast verzetten. De geleende standing desk terug gaan afzetten, helemaal ontsmet. Ik met masker en zonder er bezoek van te maken. Ik voel me weer een beetje stom. Kaas kopen in het Hinkelspel en de groentewinkel. In ontsmet m’n handen elke keer als een idioot in de auto. Idem voor de Bioplanet. En de Colruyt.
- Zaterdag 24. Emotioneel herladen met mn knuffelcontact. Ghost doet The Shining in de Vooruit. Geweldige covid safe experience!
- Zondag 25. Meer emotioneel herladen met mn knuffelcontact.
- Maandag 26. Osteopaat, hyper covid safe met maskers en shields omdat ze weet dat ik een risico patient in de buurt heb. Kids en hun mama zien met knuffels en masker.
- Dinsdag 27. Home working in alle gepaste eenzaamheid.
- Woensdag 28. Kids ophalen. Samen bij de bakker, elk een koek kiezen. De jongste op sport les; zijn kids vriendje op bezoek en achteraf thuis gaan afzetten.
Delen hoe dat toch allemaal oncomfortabel aanvoelt, al dat contact dat de kids nog hebben. Misschien moeten we dat toch ook allemaal maar afbouwen.?
Zoet dropt bloemen, we blijven buiten absoluut uit elkaars buurt. - Donderdag 29. Kids naar school en ophalen.
- Vrijdag 30. Kids naar school en ophalen. Ik schuw wat weg van die ene man die tussen de ouders dwaalt en achter zn mondmasker droog loopt te hoesten overal.
Ik ben blij dat voor alleenstaanden er een knuffelcontact voorzien blijft. Ik merk dat ik dat serieus meer nodig had dan ik besefte. Thank fuck. - Zaterdag 31. Weeken, Thuis.
- Zondag 1. Weekend, Thuis.
- Maandag 2. Naar de bakker, en dan een stevige dag thuiswerken. Vrolijk een glas wijn drinken terwijl ik steak sandwitches maak om de kids tot warm eten te verleiden. En dan het telefoontje, en mn avond die even een mini andere richting kiest.
- Dinsdag 3. … Dat is morgen. Maar ik voorzie alvast een hoop ongemakkelijk afwachten en nog wat alternatieve ziekteverlopen mentaal overlopen binnen dewelkene ik wel nog pas qua verloop.
Ik ben ondertussen terug van bij de dokter. Het is te vroeg voor veel info, doch aan mn knuffelcontact stuur ik ongeveer het volgende.
Ik ben zonet bij de dokter geweest heb woensdag ten laatste m’n test uitslag. Als die negatief is, is alles oké en slaak ik een zucht van Absolute gefrustreerde opluchting. Als die positief blijkt, hou ik de kinderen nog tot volgende woensdag bij me en moet iedereen die ik sinds dan gezien heb op de hoogte gebracht worden.
Het weekend van de 24 hebben we samen doorgebracht. Zo zo zo sorry voor de stomme covid crap. Ik heb geen symptomen en voel me heel okee. Dus er is een redelijke veronderstelling dat ik okee ben. Normaalgezien zou ik volgens de huidige regels niet getest worden, maar gezien ik geen 10 dagen quarantaine kunnen doen heb, ben ik wel getest zodat we als nodig de feiten kunnen nalopen. Voor jou betekent dat dus ook dat je hoogstwaarschijnlijk okee bent; doch woensdag weten we dat via mijn test ietsje meer zeker.
(welja, neen, als ik woensdag okee blijk, ben jij dat zeker en vast ook.)
Dat en een 1000 meer sorries, want ik wil niemand ziek maken. Ik wil niemand ongerust maken en ik wil heel graag ZO voorzichtig zijn dat dat ook effectief probleemloos lukt.
Maar ze heeft gelijk wanneer ze antwoordt
Gah komt goed, gaat hoogstwaarschijnlijk niet de laatste scare zijn
Tegen iemand anders quote ik HsT.
“Pray to God, but row away from the rocks.”
― Hunter S. Thompson
Ik ben kwaad in mijn machteloosheid.
En ik weet binnen een paar dagen of ik er zelf mee rondgelopen heb.. En of ik die enkele mensen om wie ik genoeg geef om ze te blijven zien .. ook misschien wel ziek gemaakt heb.
Alle moeite en pijnlijke keuzes ten spijt.
Ik haat het.
Ik moet het blijkbaar nog meer serieus nemen.
Song of the evening..
Ander verhaal maar het spookt toch even nu.
Maar de kids waren alvast wel fan van mn steak sandwiches! 🙂
Update! Na een psychosomatische 20 uur stress is de uitslag van de test er. Coronavirus niet gedetecteerd. Oef.
En dan nu tijd voor een nabeschouwing om er de volgende keer duidelijk beter mee om te gaan!
blog.cone 